بازم خودم!

دوستش دارم چون میگذارد بی بهانه برایش بگریم...

آغوش آرام و وسیعش مرا از هر ترسی برای اشک هایم می رهاند

سکوت میکند و نصیحت نه...

تنها مدتی گوش و دلش را امانت میدهد

گله نمیکند با این که گاه و بی گاه مشکلاتم را گردن او می اندازم

صبور است خیلی صبور 

باید دیوان ها و گلستان ها گفت تا شاید نیمی از آن چه که در باورمان میگنجد که هست را

                                                                           وصف کنیم...

خدای من...خدای من